تبیین وضعیت سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه (1336 - 1339 ش. / 1957 - 1960 م.)

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه در سال‌های (1336 -1339ش ./ 60-1957 م.) بوده است. روش/ رویکرد پژوهش: مقالۀ حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و بر پایۀ منابع کتابخانه‌ای و آرشیوی به تعیین وضیعت سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه در سال‌های (1336-1339 ش./ 1957-1960 م.) می‌پردازد. یافته‌ها و نتایج: یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهد که وزیران امور خارجه در این دوره، نقش موثری در سیاست خارجی ایران نداشتند؛ چرا که حلقۀ اصلی سیاست‌گذاری‌ها در دست شخص محمدرضا شاه پهلوی متمرکز بود. هستۀ اصلی سیاست‌گذاری‌های ایران در بعد سیاست خارجی، حفظ نظام حکومتی و نه حفظ منافع ملی بود. دولت ایران، اگر در این دوران «سیاست بی‌طرفی‌» را اتخاذ‌‌ می‌کرد، می‌توانست از تضاد و درگیری میان دو بلوک شرق و غرب استفاده کند و کشور را درگیر جنگ سرد دو ابر قدرت آمریکا و شوروی نکند؛ اما نه تنها دولت ایران سیاست «بی‌طرفی» را در پیش نگرفت، بلکه در دسته‌بندی‌های نظامی همراه با آمریکا و بلوک غرب شرکت کرد و نقش دست‌نشاندگی آن کشورها را بازی کرد به گونه‌ای که  تاثیر منفی آن تا سالیان بعد در ایران باقی ماند.